در این مقاله با استفاده از یک چارچوب نئودورکهیمی از مطالعه داوطلبان به بررسی این مسئله می پردازد که تا چه حد می‌توان الگوهای داوطلبی را از طریق عوامل اساسی نهادی مقررات اجتماعی قوی و ضعیف و همبستگی اجتماعی توضیح داد. این چارچوب می‌تواند به جای تأکید بر "یک اندازه متناسب با همه" در مورد داوطلبی در راستای منافع شخصی برای محل کار، بینش‌هایی از طیف وسیعی از اهرم‌های احتمالی سیاست را برای افراد ارائه دهد.

این مطالعات موردی به وضوح نشان می‌دهند که تنوع سبک‌های داوطلبی بیشتر از تمایز متعارف بین منافع شخصی و نوع دوستی است. منطق داوطلبی توسط محیط‌های نهادی پرورش یافته و پایدار می‌ماند، مهم‌ترین ابعاد آن را می‌توان به بهترین وجه با درجه ادغام و مقررات اجتماعی اندازه‌گیری نمود. هر روایت ارتباط و پیوند میان محیط نهادی، اشکال شبکه و توضیح داوطلب شدن و داوطلب ماندن را نشان می‌دهد.مطالعات نشان دادند که هر یک از اشکال ابتدایی داوطلبی نقاط ضعف خود را دارد. فردگرایی می‌تواند ابزارگرایی را پرورش دهد؛ داوطلبی گذرا می‌تواند متمرکز و غیر استراتژیک باشد؛ صدقه دادن می‌تواند قیم‌مآبانه شود؛ بخشیدن و اهدا کردن به یکدیگر می‌تواند درون‌گرایانه شود.

کلیدواژه:ادغام اجتماعی،مقررات اجتماعی،کار داوطلبانه

Cite: Hardill, I., & Baines, S. (2007). Volunteering for all? Explaining patterns of volunteering and identifying strategies to promote it. Policy & Politics, 35(3), 395–412.