لِنون فلاوِرز رویکرد بالینی فعلی را که غم و اندوه را با یک مدل جهانی و انسانی که به اجتماع و رشد شخصی عمیق‌تر قدرت می‌بخشد آسیب‌شناسی می‌کند را نمی پذیرد و در عوض از طریق ضیافت شام، تلاش دارد تا به افرادی که یکی از عزیزان خود را از دست داده‌اند، کمک کند تا زندگی خود را از یک تجربه منزوی به ابزاری خارق‌العاده برای ایجاد ارتباط و جامعه‌سازی تبدیل می‌کنند.

هر سال، نزدیک به یک میلیون جوان آمریکایی درست در لحظه‌ای که در حال شروع حرفه و ایجاد خانواده خود هستند، از دست دادن والدین، خواهر یا برادرشان را تجربه می‌کنند. در فرهنگی که از دست دادن از طریق مرگ عموماً با ناراحتی و رنج همراه می‌شود یا در سکوت پوشانده می‌شود، این رویداد تغییردهنده زندگی عمیقاً متزلزل کننده است؛ اما برای جوانانی که در گروه همسالان خود جزو اولین افرادی هستند که یکی از نزدیکان خود را از دست می‌دهند، این وضعیت می‌تواند به‌ویژه منزوی کننده باشد. دوستان نمی‌دانند چگونه واکنش نشان دهند، درمان بر روی غلبه بر اندوه تمرکز می‌کند و فضاهای غیر بالینی می‌توانند احساس غریبگی و بی‌خبری را ایجاد کنند. لِنون فلاوِرز و ضیافت شام در حال ایجاد جنبشی از افرادی هستند که از ارزش و انرژی نهفته در از دست دادن بهره می‌برند و انعطاف‌پذیری خود و دیگران را شکوفا می‌کنند.

آن‌ها در ضیافت شام توانسته‌اند تجربه‌ای که معمولاً منزوی کننده است را به مثابه ابزاری فوق‌العاده برای ارتباط بین افراد استفاده کنند. ضیافت شام، با میزهایی در بیش از 85 شهر در سراسر ایالات متحده و جهان، توانسته است ایده‌های قدیمی را به زبان مدرن بیان کند و فقدان را - به جای آسیب‌شناسی - انسانی کند و "صنعت" سوگواری قدیمی را تکمیل و حتی منسوخ کند. ضیافت شام ثابت می‌کند که مردم واقعاً می‌خواهند در مورد از دست دادن عزیزانشان صحبت کنند – فقط مسئله این است که آن‌ها به ندرت می‌دانند چه بگویند، یا به ندرت فضاهایی برای بیان آن‌ها دارند.