کاترین فِروند به دنبال تغییر هنجارهای مربوط به رانندگی و ایجاد یک رویکرد حمل و نقل شراکتی است. وی با اتخاذ یک رویکرد با محوریت مصرف‌‌کننده و از نظر اقتصادی پایدار به دنبال این است که به آمریکایی‌های سالمند اجازه دهد تا یک مرحله گذار از رانندگی کردن به استفاده از یک وسیله نقلیه اشتراکی داشته باشند. او آسایش و راحتی مالکیت خودروهای خصوصی را با استفاده از خودروها و رانندگان پولی و داوطلب برای ارائه سفر‌های 7/24 (24 ساعت هفت روز هفته)، برای هر هدفی از طریق سازمان خود، بازسازی می‌کند. شرکت‌کنندگان در شبکه حمل و نقل مستقل به اعضای پرداخت‌کننده حق عضویت در سازمان غیرانتفاعی تبدیل می‌شوند و حساب‌های حمل و نقل شخصی را برای پرداخت هزینه سفر‌های خود باز می‌کنند. شبکه حمل و نقل مستقل با دریافت تقریباً نیمی از هزینه واقعی سفرها و پوشش متعادل از طریق یک پایگاه متنوع از حمایت داوطلبانه نرخ کرایه‌ها را معقول نگه می‌دارد.

اکثر آمریکایی‌های سالمند برای حمل و نقل به خودرو وابسته هستند. این وابستگی مشکلات ایمنی و حرکتی جدی را برای رانندگان سالمند کم‌توان که برای دسترسی به نیازهای زندگی به خودروی شخصی خود متکی هستند ایجاد می‌کند. این مشکل با محل زندگی که افراد مسن برای خود انتخاب می‌کنند، تشدید می‌شود. بیش از دوسوم سالمندان در جوامع روستایی یا حومه شهر زندگی می‌کنند که تراکم حمل و نقل عمومی سنتی را ندارند. افراد سالمندی که رانندگی را کنار می‌گذارند، به کمک خانواده و دوستان وابسته می‌شوند. این حالت وابستگی می‌تواند یک دهه یا بیشتر به طول بیانجامد.

راه‌حل سنتی این مشکل، حمل و نقل عمومی، نیازها را برآورده نمی‌کند. سازمان‌ها و گروه‌های کوچک مبتنی بر اجتماع مانند اجتماعات مذهبی که به رانندگان داوطلب و حمایت‌های بشردوستانه متکی هستند، در سراسر کشور به وجود آمده‌اند تا خلأ موجود در بازار را پر کنند، اما نیاز حمل‌ونقل برآورده نشده تاکنون از میزان در دسترس بودن خدمات پیشی گرفته است.