یکی از جنبه‌های مهم نوع‌دوستی در انسان فعالیت طولانی مدت و سازمان یافته به نفع دیگران است. با این حال هر عمل داوطلبانه‌ای نوع‌دوستی نیست و هر اقدام نوع‌دوستانه‌ای داوطلبی نیست، اما ارتباط بین این دو مفهوم به‌قدری قوی است که نمی‌توان از یکی بدون دیگری صحبت کرد. در سال 1957، سیلز (Sills) اولین کسی بود که در زمینه داوطلبی سازمان یافته کتاب نوشت و مطالعه فعالیت‌های داوطلبانه از آن زمان بسیار پیشرفت کرده است. دانشمندان جنبه‌های مختلف این فعالیت را از جمله انگیزه داوطلب شدن، مزایای آن، ویژگی‌های اجتماعی آن را مطالعه کرده‌اند.

اگرچه بررسی‌های زیادی در مورد نوع‌دوستی و داوطلبی وجود دارد اما هیچ پژوهشی وجود ندارد که این دو را به هم پیوند دهد؛ بنابراین، مقاله حاضر فلسفه‌های مختلفی که رهبران اجتماعی را به سمت مطالعه نوع‌دوستی سوق داده است را مورد مطالعه قرار داده است. مطالعه نوع‌دوستی در رشته‌های مختلف به‌طور كلی مبتنی بر برداشت اقتصادی از انسان است که به‌عنوان وجودی منطقی دیده می‌شود كه در راستای نیازها و علایق خودش اقدام می‌کند. چنین رویکردی بر مطالعه داوطلبی تأثیر گذاشته است.

در این مقاله نشان داده شد که هیچ کدام از چهار رشته مورد مطالعه در پژوهش (روانشناسی، جامعه‌شناسی، اقتصاد و زیست شناسی اجتماعی) نمی‌توانند یک نظریه جامع از نوع‌دوستی ارائه دهند، زیرا بیشتر تحقیقاتشان مبتنی بر انسان منطقی، اقتصادی و منفعت‌گرا است. وقت آن است که به‌طور گسترده‌تر امکان یک انسانیت اخلاقی و تغییرمحور را مورد مطالعه قرار دهیم. تحقیق در مورد داوطلبی که مبتنی بر رویکرد تغییرمحور است، خیلی به پرسش "چرا" (چرا افراد داوطلب می‌شوند؟ چه چیزی به دست می‌آورند؟) نمی‌پردازد؛ بنابراین، می‌تواند به جنبه‌های جدیدی مانند تأثیر داوطلبی بر جامعه؛ فرایندهایی که فرد در هنگام داوطلب شدن انجام می‌دهد؛ معنای داوطلبی؛ و رابطه بین داوطلب و دریافت‌کنندگان بپردازد.

کلیدواژه: نوع دوستی، فعالیت های داوطلبانه، روانشناسی، جامعه‌شناسی، اقتصاد، زیست شناسی اجتماعی

Cite: HASKI-LEVENTHAL, D. (2009). Altruism and Volunteerism: The perceptions of altruism in four disciplines and their impact on the study of volunteerism. Journal for the Theory of Social Behaviour, 39(3), 271–299.