در قرن بیست و یکم، تنها چند کشور اقتدارگرا - مانند کره شمالی یا ترکمنستان - همچنان تقریباً تمام انواع انجمن‌های غیردولتی را غیرقانونی اعلام می‌کنند. بیشتر کشورهای استبدادی معاصر وجود سازمان‌های رسمی خودمختاری که فعالیت‌هایی فراتر از کنترل مستقیم دولت انجام می‌دهند را مجاز می‌دانند. این پیشرفت برخلاف فرضیه فونگ (Fung) است "در زمینه‌های سیاسی استبداد یا بی‌عدالتی عمیق، سهم اصلی انجمن‌ها، بررسی قدرت سیاسی نامشروع [و] ارائه مقاومت بوده است". در عوض، اکثر دولت‌های استبدادی معاصر قادر به همزیستی با طیف گسترده‌ای از انجمن‌های غیردولتی هستند و سؤالات مهمی را درباره ماهیت اقتدارگرایی مدرن و وضعیت این گروه‌های مدنی مطرح می‌کنند.

در این مقاله، سه توضیح گسترده در مورد این نوع جدید رابطه همکاری بین دولت‌های اقتدارگرا و طیف متنوعی از انجمن‌های غیردولتی بررسی می‌شود. رویکردهای فرهنگی، عملکردی و نگرشی چارچوب‌های مفیدی برای درک روابط همکاری ارائه می‌دهند، اما در توضیح این که چرا کشورهای استبدادی به سرکوب و زورگویی علیه برخی از سازمان‌های جامعه مدنی متوسل می‌شوند، کارایی کمتری دارد.

به اعتقاد نویسنده یکی از راه‌های تقویت این چارچوب‌های توضیحی، اتخاذ یک رویکرد جایگزین مبتنی بر ویژگی دوگانه‌ جامعه مدنی یانگ (Young) است که شامل "خودسازمان‌دهی" و مشارکت در "حوزه عمومی" است. این ترکیب خودسازمان‌دهی با تولید ضد گفتمان تهدیدی عمیق برای دستورات اقتدارگرایانه سیاسی است. بنابراین، مکانیسم‌های سرکوبگرانه تمرکز خود را بر محدود کردن فعالیت‌های گفتمانی می‌گذارند تا سرکوب انجمن‌های خودسازمانده که غالباً می‌توانند برای مشروعیت بخشیدن به نظم سیاسی مورد کنترل، انتخاب یا مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه: استبداد، جامعه مدنی، حوزه عمومی، گفتمان

Cite: Lewis, D. (2013). Civil Society and the Authoritarian State: Cooperation, Contestation and Discourse. Journal of Civil Society, 9(3), 325–340.