این مقاله بر سؤال چالش برانگیز چگونگی تأمین منابع سازمان‌های مردم‌نهاد تحول‌گرا متمرکز است. این سازمان‌ها نه تنها شکایات زنان، مهاجران و کارگران را انعکاس می‌دهند، بلکه اقدامات جمعی را ایجاد می‌کنند و به جنبش‌های اجتماعی می‌پیوندند. نویسندگان مقاله به بررسی این مسائل می‌پردازند که چگونه مشروعیت منابع و دموکراتیک چنین جنبش‌های مردمی مرزهای مفروض بین سیاست‌های مردمی و مشارکت دست‌کاری شده را زیر پا می‌گذارد و این که آیا متنوع سازی منابع مالی به سازمان‌دهی کم و بیش واقعی جامعه کمک می‌کند.

متنوع سازی و گسترش بودجه سازمان‌دهی جامعه برای جنبش‌های اجتماعی و تغییرات اجتماعی حیاتی است. COP در انگلستان از سه نظر استثنایی و بی سابقه است: تمرکز صریح آن بر سازمان‌دهی جامعه، مشروعیت بخشیدن به حمایت عمومی از سازمان‌دهی جامعه و مقیاس و اندازه حمایت مالی برای استخدام و آموزش سازمان‌دهندگان جامعه. اگرچه بحث و گفتگو آزاد است، اما به نظر می‌رسد که نتایج COP ثابت می‌كند كه اگر افراد را برای انجام سازمان‌دهی در جامعه استخدام نموده و آموزش دهید، اگر 500 سازمان‌دهنده را در این زمینه مستقر کنید، چیزهای جالب و غیرمنتظره‌ای می‌تواند ایجاد شود. نمونه کبک از نظر اندازه و مقیاس محدود است، اما در حمایت آشکار عمومی از سازمان‌های مردم‌نهاد ابتکاری است. این نشان می‌دهد که یک دولت ایالتی وقتی می‌خواهد دولت و رابطه آن با جامعه مدنی را باز تعریف نماید، از ابتکارات عدالت اجتماعی و اقتصادی حمایت می‌کند و حمایت از اقدامات جامعه را متنوع می‌سازد.

اگر سازمان‌دهی جامعه و جنبش‌های اجتماعی در بقا و موفقیت یکدیگر نقش اساسی داشته باشند، کمیت و کیفیت بودجه سازمان‌دهی جامعه به شدت بر پتانسیل مردمی و تأثیر بلندمدت جنبش‌های اجتماعی تأثیر می‌گذارد. بطور کلی، فرهنگ سازمان‌دهی جامعه و همچنین جنبش‌های اجتماعی، نیاز به بازنگری در ایجاد تنوع در بودجه از طریق درک مجدد ماهیت و نقش دولت و جامعه مدنی و تشویق مشارکت مدنی، دانش و عمل دموکراتیک و سازمان‌دهی جامعه دارد.

کلیدواژه: سازمان‌های مردم نهاد، بودجه، جنبش‌های اجتماعی، سازمان دهی جامعه

Cite: Fisher, R., & Shragge, E. (2017). Resourcing community organizing: examples from England and Quebec. Community Development Journal, 52(3), 454–469.