هر پدیده اجتماعی برای ایجاد و تداوم نیازمند جایگاهی در ساختار و نظام اجتماعی است. این ساختارها در اغلب موارد خود متأثر و منشعب از یک نیاز یا مطالبه اجتماعی و عمومی هستند. بر این اساس نیاز جامعه به آگاهی، مطالبه گری و کار داوطلبانه برای رفع موانع و مشکلات اجتماع، باعث شده تا مفهومی تحت عنوان سازمان‌های مردم نهاد شکل پیدا کند.
البته ظهور سازمان‌های مردم نهاد مستلزم تعریف ساختارهای حقوقی و هنجاری متناسب با اهداف و اغراض آن‌ها است. لذا در برخی کشورها که هنوز قوانین مورد نیاز برای تعریف، تأسیس و فعالیت سمن‌ها تعریف نشده، یکی از اقدامات اساسی برای سمن‌ها؛ نقش آفرینی در فرآیند تدوین و تصویب قوانین مورد نیاز فعالیت سازمان‌های مردم نهاد است.
در کشورهایی همچون ایران که موضع حقوقی و شخصیت قانونی سمن‌ها به رسمیت شناخته شده و ساز و کارهای تأسیس و فعالیت آن‌ها به تصویب مراجع ذی‌صلاح رسیده، آنچه که ضرورت دارد؛ ورود سمن‌ها به دو عرصه «توانمند سازی» و «شبکه سازی» اجتماعی است. بر این اساس در اثر پیش رو تلاش شده تا ابتدا مفهوم «یادگیری» و مرزهای معنایی و روشی آن با «آموزش دانشی» تبیین گردد که در فصل دوم کتاب حاضر نکاتی در باب روش‌های توانمندسازی توسط سمن‌ها مطرح شده است که برگرفته از تجارب شخصی نویسنده و گروه همکار وی در این پروژه تحقیقاتی بوده است.
موضوع اصلی کتاب حاضر چگونگی توانمندسازی در سازمان‌های مردم نهاد است که مشتمل بر چهار فصل به شرح زیر است:
فصل اول: الگوهای یادگیری
فصل دوم: توانمند سازی در سازمان‌های مردم نهاد
فصل سوم: آشنایی با سمن‌های پیش رو در توانمندسازی
فصل چهارم: توانمندسازی با رویکرد دیپلماسی عمومی
ارجاع: عزتی، محمدجواد و سلامت، سجاد (1397) توانمندسازی در سازمان‌های مردم‌نهاد (سمن)، ناشر: سجاد سلامت.