کمپین یک در سال 2004 توسط نوازنده ایرلندی بونو (Bono) و وکیل آمریکایی بابی شریوِر (Bobby Shriver)، همراه با ائتلافی از 11 سازمان غیرانتفاعی بشردوستانه از قبیل مراقبت (Care) سازمان بین‌المللی چشم‌انداز جهانی (World Vision)، آکسفام آمریکا (Oxfam America) و نان برای جهانیان (Bread for the World) تأسیس شد. نام این کمپین بر طبق این باور است که یک صدا، همراه با بسیاری از صداهای دیگر - چپ و راست سیاسی، رهبران تجاری، فعالان، رهبران مذهبی و دانشجویان - می‌تواند جهان را به‌جای بهتری تغییر دهد. این کمپین از دولت کمکی دریافت نمی‌کند و بودجه آن تقریباً توسط بنیادها، خیرین فردی تأمین می‌شود.
این کمپین یک جنبش جهانی است که برای پایان دادن به فقر شدید و بیماری‌های قابل پیشگیری تا سال 2030 کمپین تشکیل می‌دهد تا همه افراد در سرتاسر جهان بتوانند زندگی عزتمندی داشته باشند. اعتقاد این کمپین این است که مبارزه با فقر به مسائل مهمی همچون عدالت و برابری مربوط می‌گردد و از طریق لابی‌گری با رهبران سیاسی، ایجاد کمپین‌های مردمی، دولت‌ها را وادار می‌کنند تا مداخلات مؤثرتری را برای مبارزه با فقر شدید و بیماری‌های قابل پیشگیری، به‌ویژه در آفریقا انجام دهند و به شهروندان نیز قدرت مطالبه گری از دولت‌هایشان را می‌دهد. اهداف این کمپین بدین شرح است: دستیابی به برابری جنسیتی، اشتغال جوانان، آموزش باکیفیت، دسترسی به خدمات بهداشتی.
از جمله فعالیت‌هایی که این کمپین انجام می‌دهد عبارت‌اند از کاهش فقر: فقر منجر به کاهش توانایی نزدیک به یک میلیارد نفر در جهان شده است و این کمپین درصدد است تا این وضعیت را تغییر دهد که از سال 2000، تعداد افرادی که در فقر شدید زندگی می‌کنند، به نصف کاهش یافته است؛ اما این کافی نیست. کاهش گرسنگی: وقتی انسان‌ها گرسنه هستند فکر کردن در مورد مسائل دیگر برایشان سخت است. این واقعیت روزانه صدها میلیون نفر در جهان است. پایان گرسنگی کاملاً امکان پذیر است، اما این یک چالش است که باید از چند جهت مختلف بررسی و برطرف شود. این کمپین در حال مبارزه است تا اطمینان حاصل کند که افراد به‌اندازه کافی غذای مناسب دریافت می‌کنند تا نه تنها زنده بمانند، بلکه رشد کنند. آموزش باکیفیت: آموزش سلاح قدرتمندی در مبارزه با فقر است؛ اما تعداد زیادی از کودکان آموزش های لازم را نمی‌بینند. به‌عنوان مثال، بیش از 130 میلیون دختر در حال حاضر به مدرسه نمی‌روند. جهانی که هر کودک به مدرسه می‌رود، پیش روی ماست - اما ما باید اطمینان حاصل کرد که رهبران جهان آن را یک اولویت می‌دانند. دسترسی به انرژی ارزان: در مناطق فاقد برق، کودکان به نور و روشنایی برای انجام تکالیف خود در خانه نیاز دارند، بیمارستان‌ها نمی‌توانند تجهیزات نجات‌دهنده زندگی یا داروهایی که به یخچال نیاز دارند را تأمین کنند و مشاغل نمی‌توانند با ظرفیت کامل به کار خود بپردازند. دسترسی مطمئن به انرژی می‌تواند به مردم کمک کند تا از فقر خارج شوند اما در حال حاضر بیش از یک میلیارد نفر بدون دسترسی به برق زندگی می‌کنند. این امر باید تغییر کند.
