سال 1386 خانم "سهیلا نامی" دچار بیماری سرطان پستان شد. او شش سال با سرطان مبارزه کرد ولی نتیجه‌ای نگرفت. علی‌رغم امکانات مالی که در اختیارش بود طی این چند سال دردمندانی را دید که درد خودش فراموشش شد. سال 1390 تقریباً نزدیک به یک سال قبل از پروازش به ملکوت، وصیت کرد مؤسسه‌ای برای کمک به همدردانش تأسیس شود. در مهر 1392 مؤسسه خیریه مهر سهیلا به‌طور غیر‌رسمی و در یک فضای کوچک با هدف حمایت از بیماران مبتلا به سرطان شروع به کار کرد.

مؤسسه برنامه‌هایش را در جهت افزایش آگاهی، آموزش، پیشگیری و درمان بیماران قرار داد. یکی از اصلی‌ترین مشکلات این‌گونه بیماران، نداشتن آگاهی از وضعیت خود و بیماری‌شان است زیرا بسیاری بر این باورند که سرطان مساوی با مرگ است. در‌حالی‌که بسیاری از سرطان‌ها قابل‌درمان هستند و نداشتن آگاهی لازم، خود عاملی خطرناک برای بیماران است. در مرحله بعد آموزش، پیشگیری و درمان است که هیچ‌یک از این سه از یکدیگر جدا نیستند. باید به این سه عامل تواما توجه شود تا نتیجه مطلوب در درمان سرطان حاصل آید.

اقدامات عملی خیریه در پیشبرد برنامه‌هایش بدین شرح است: در حوزه آموزش طی چند سال فعالیت، مؤسسه بیش از 10 سمینار آموزشی در خصوص پیش‌آگاهی و پیشگیری از سرطان در استان البرز برگزار کرد. هر هفته گروه درمانی برای بیماران و درمان‌جوها تشکیل و به آن‌ها مشاوره داده می‌شود. این مؤسسه حتی برای خودباوری بیماران در خصوص خودشناسی نیز برنامه‌ها و آموزش‌های ویژه‌ای ترتیب می‌دهد. در پارک بانوان هم در خصوص بحث پیش‌آگاهی و خودآزمایی خانم‌ها به‌خصوص سرطان پستان چند سمینار برگزار شده که ادامه‌دار هستند. در حوزه پیشگیری نیز اقدامات ارزنده‌ای به بیماران و خانواده‌هایشان داده می‌شود. به این ترتیب که خانواده بیمارانی که برای تشکیل پرونده مراجعه می‌کنند؛ به آزمایشگاه معرفی می‌شود و مورد چکاپ علائم ژنتیکی سرطان قرار می‌گیرند. در حوزه درمان هم ابتدا سوابق و مدارک پزشکی بیمار خواسته می‌شود سپس نامه‌هایی به پزشک معتمد نوشته می‌شود تا پزشک مورد اعتماد مؤسسه نظرش را راجع به بیمار اعلام کند. بعد از تشکیل پرونده پرسشنامه‌ای پر می‌شود که در آن میزان کمکی که مؤسسه می‌تواند ارائه دهد مشخص می‌شود؛ یعنی از نظر حقوق دریافتی، منزل، درآمد ماهیانه سطح‌بندی می‌شوند. سپس مددکار مؤسسه که تخصصی‌اش همین کار است، در صورت نیاز بازدیدهای لازم را انجام و درباره اعضای خانواده بیمار که چه رفتاری با وی دارند، پیگیری و آموزش‌های لازم را در این زمینه می‌دهند.