بانوان سفیدپوش
Ladies in White
بانوان سفیدپوش یک جنبش اپوزیسیون در کوبا است که در سال 2003 توسط همسران و دیگر بستگان زن مخالفان زندانی و کسانی که توسط دولت ناپدید شده‌اند، تأسیس شد. زنان با حضور در مراسم عشای ربانی هر یکشنبه با پوشیدن لباس‌های سفید و سپس، قدم زدن در سکوت در خیابان‌ها با لباس سفید، به این زندان‌ها اعتراض می‌کنند. رنگ سفید به عنوان نماد صلح انتخاب شده است. این جنبش در سال 2005 جایزه ساخاروف را برای آزادی اندیشه از پارلمان اروپا دریافت کرد.
در طی سه روز در مارس 2003، دولت کوبا 75 تَن از اعضای اپوزیسیون سیاسی را دستگیر کرد که بسیاری از آن‌ها روزنامه‌نگاران برجسته، فعالان حقوق بشر و کتابداران (librarian) بودند. بسیاری از کسانی که دستگیر شدند، گزارش‌های انتقادی در مورد زندگی در کوبا به خبرگزاری‌های بین‌المللی ارسال می‌کردند. رژیم کوبا نسبت به افزایش توجه بین‌المللی به این گزارش‌ها مضطرب شده بود. دولت از ترس این که ممکن است کنترل خود را بر شهروندانش از دست بدهد، تصمیم گرفت تا با آنچه دستگیری‌های بهار سیاه شناخته شد، سرکوب را آغاز کند. رژیم کاسترو برای مشروعیت بخشیدن به دستگیری‌ها، مخالفان را به دریافت پاداش مالی از سوی ایالات متحده به دلیل تلاش برای بی ثبات کردن سیاسی دولت کوبا متهم کرد
. به گفته میریام لیوا (Miriam Leiva)، یکی از اعضای بانوان سفیدپوش، "هدف ما کاملاً بشردوستانه است، یعنی آزادی زندانیان مارس 2003". بانوان سفیدپوش به عنوان یک واکنش اولیه به دستگیری‌های بهار سیاه، از خانواده خود درخواست کردند که اعضای خانواده و عزیزانشان از زندان آزاد شوند. آن‌ها امیدوار بودند که با سازمان‌دهی تظاهرات مسالمت‌آمیز که دو هفته پس از دستگیری‌ها آغاز شد، به این هدف برسند. در حالی که هدف اصلی این گروه آزادی تمام 75 نفر مخالف سیاسی است، مأموریت کلی بانوان گسترده‌تر شده است. زنان دیگری که مستقیماً تحت تأثیر دستگیری‌های بهار سیاه قرار نگرفته بودند، اما مخالف تاکتیک‌های سیاسی سرکوبگرانه دولت کوبا بودند، به آن‌ها پیوستند. لورا پولان (Laura Pollán)، یکی از بانوان سفیدپوش، می‌گوید: "من در ابتدا شروع به مبارزه برای [آزادی] شوهرم کردم، سپس برای گروه جنگیدم و اکنون برای تغییر جهت بهتر شدن اوضاع کشور مبارزه می‌کنم. ما ویژگی‌هایی را در خود یافتیم که نمی‌دانستیم آن‌ها را در خود داریم".
در طی سه روز در مارس 2003، دولت کوبا 75 تَن از اعضای اپوزیسیون سیاسی را دستگیر کرد که بسیاری از آن‌ها روزنامه‌نگاران برجسته، فعالان حقوق بشر و کتابداران (librarian) بودند. بسیاری از کسانی که دستگیر شدند، گزارش‌های انتقادی در مورد زندگی در کوبا به خبرگزاری‌های بین‌المللی ارسال می‌کردند. رژیم کوبا نسبت به افزایش توجه بین‌المللی به این گزارش‌ها مضطرب شده بود. دولت از ترس این که ممکن است کنترل خود را بر شهروندانش از دست بدهد، تصمیم گرفت تا با آنچه دستگیری‌های بهار سیاه شناخته شد، سرکوب را آغاز کند. رژیم کاسترو برای مشروعیت بخشیدن به دستگیری‌ها، مخالفان را به دریافت پاداش مالی از سوی ایالات متحده به دلیل تلاش برای بی ثبات کردن سیاسی دولت کوبا متهم کرد
. به گفته میریام لیوا (Miriam Leiva)، یکی از اعضای بانوان سفیدپوش، "هدف ما کاملاً بشردوستانه است، یعنی آزادی زندانیان مارس 2003". بانوان سفیدپوش به عنوان یک واکنش اولیه به دستگیری‌های بهار سیاه، از خانواده خود درخواست کردند که اعضای خانواده و عزیزانشان از زندان آزاد شوند. آن‌ها امیدوار بودند که با سازمان‌دهی تظاهرات مسالمت‌آمیز که دو هفته پس از دستگیری‌ها آغاز شد، به این هدف برسند. در حالی که هدف اصلی این گروه آزادی تمام 75 نفر مخالف سیاسی است، مأموریت کلی بانوان گسترده‌تر شده است. زنان دیگری که مستقیماً تحت تأثیر دستگیری‌های بهار سیاه قرار نگرفته بودند، اما مخالف تاکتیک‌های سیاسی سرکوبگرانه دولت کوبا بودند، به آن‌ها پیوستند. لورا پولان (Laura Pollán)، یکی از بانوان سفیدپوش، می‌گوید: "من در ابتدا شروع به مبارزه برای [آزادی] شوهرم کردم، سپس برای گروه جنگیدم و اکنون برای تغییر جهت بهتر شدن اوضاع کشور مبارزه می‌کنم. ما ویژگی‌هایی را در خود یافتیم که نمی‌دانستیم آن‌ها را در خود داریم".
