جنبش آشیناگا پس از این که مادر رئیس و بنیان‌گذار یوشیومی تامای در سال 1963 دچار یک حادثه رانندگی شد آغاز گردید. او به کما رفت و پس از مدتی درگذشت. تامای و گروهی از افراد همفکر برای تأسیس انجمن یتیمان تصادفات رانندگی در سال 1967 آغاز به فعالیت کردند. با گذشت زمان، جنبش آشیناگا حمایت مالی و عاطفی خود را به تمام دانش‌آموزانی که والدین خود را از جمله به دلایلی مانند بیماری، بلایای طبیعی و خودکشی از دست داده‌اند، گسترش داد. سیستم آشیناگا که مبتنی بر کمک‌های مالی ناشناس است، در سال 1979 آغاز به کار کرد. این جنبش از ترجمه ژاپنی رمان 1912 ژان وبستر بابا لنگ دراز که در آن یک دختر یتیم توسط یک نیکوکار ناشناس به دانشگاه فرستاده می‌شود، الهام گرفته است. در سال 1993، آشیناگا نقش خود را گسترش داد و تسهیلات مسکونی را نیز به خدمات هود اضافه کرد و بدین ترتیب، دانش‌آموزان بی بضاعت می‌توانند در دانشگاه‌های گران‌ترین ‌شهرها شرکت کنند.

مأموریت آشیناگا این است که برای دانشجویان یتیم و بی‌سرپرست در سراسر جهان آموزش و حمایت‌هایی ارائه دهد. این حمایت باعث می‌شود تا آن‌ها بتوانند موانع زندگی‌شان را پشت سر بگذارند.، در آموزش و تحصیل پیشرفت کنند و تبدیل به عاملی برای تغییرات اجتماعی شوند. چشم انداز این سازمان ریشه‌کن کردن فقر برای همه دانش‌آموزان یتیم از طریق افزایش دسترسی به تحصیل و آموزش حرفه‌‌ای است. بیش از 55 سال است که آشیناگا از دانش‌آموزانی که در ژاپن پدر و مادر خود را از دست داده‌اند، حمایت می‌کند. از سال 2001، فعالیت‌های آشیناگا با تأسیس اولین دفتر بین‌المللی‌شان در اوگاندا در خارج از کشور نیز گسترش یافت.

بر اساس گزارش یونیسف / UNAIDS (برنامه مشترک ملل متحد در زمینه ایدز)، آفریقای سیاه بیشترین تعداد کودکان بی سرپرست و یتیم را نسبت به هر جای دیگری در دنیا دارد، جایی که از هر 10 جوان بیش از یک نفر یکی از والدین خود یا هر دو را از دست داده است. بدون حمایت کافی، کمتر پیش می‌آید که این کودکان مدرسه را به پایان برسانند به همین خاطر در برابر چالش‌ها و خطرات موجود در جوامع خود آسیب‌پذیرتر هستند. از طریق ابتکار آشیناگا برای آفریقا (AAI)، دانش‌آموزان جوان با استعداد آفریقایی برای تبدیل شدن به یک عامل تغییر توانمند می‌شوند. آشیناگا آموزش عالی را کلید پرورش رهبران آینده می‌داند. این موسسه تمام حمایت‌های لازم را که دانشمندان AAI برای دسترسی به مؤسسات برتر در سراسر جهان لازم دارند فراهم می‌کند. این امر به آن‌ها کمک می‌کند تا مسائل را شناسایی کنند، راه‌حل‌های کافی را پیدا کنند و مهارت‌های لازم برای اجرای موفقیت‌آمیز آن‌ها را کسب کنند. همچنین سیستم‌های جامع نظارت و ارزیابی برای شناسایی تأثیر برنامه ایجاد شده است.